Gebogen hoofd, gestolde tranen
Stilletjes, niemand die ze ziet
Geen tranen van blijdschap
Maar van stil verdriet
Een dierbare stierf,
het werd donker
In hart, in lijf, in leven
Zij zou met liefde
Haar eigen leven willen geven
Ze droeg het eenmaal diep gebukt
Wat is verdriet een zware last
Ze heeft haar lopen
aan dragen aangepast
Raakt over haar eigen kracht verrast
Stap voor stap wordt haar levensreis lichter
Zoveel van waarde wat ze graag behoudt
Soms kleine lichtstraaltjes
Herinneringen van goud
Tranen worden gedroogd
Dankbaar voelt ze het licht haar omarmen
Want de liefde die daar is
Zal haar hart blijven verwarmen
